Page 14 - GencNazar

Yatağımdan kalkıp köylülerin şaşkın bakışları arasında lojmana soktuğum kenarları paslı
küvetimi dolduruyorum. Banyonun kırık fayansları umrumda değildi. Küvetin içine söylenmemesi
gereken bir küfür gibi uzandım. Saat dokuzu beş geçmişti, bir zamanlar. Banyo duvarındaki zaman
gardiyanı, lüzumsuz bir aksesuar görevi görüyordu artık. Hangi günde olduğumuzu bilmiyordum.
Yine de pazar hüznünü kolaylıkla seziyordum. İçine gömüldüğüm bulanık suyun koyu bir toprak
olmasını diledim –öyledir hastalar topraktan rahmet dilerler- günlerdir adım atmadığım sokaktan bir
horozun iltihaplı sesini duydum. Bu beni eskiye götürdü. O zamandan şimdiye; okumuş, sevmiş ama
büyüyememiştim. Çocukluğumdan bu yana ben yavaş yavaş küçülüp hiç kalmıştım. Sahip olduğum
tek şey öğrencilerim ve babamdan kalma bu tümördü.

Kapı çaldı. Köylüler son kullanma tarihimi gözden geçirmek istediler belli ki. “Kaburgamın
altında inleyen, kangrenli kalbim atıyor mu?” bataklığımdan çıkan bir tür yaratık gibi küvetten
kalktım. Sular iştahla vücudumdan kaçıştılar. Zor taşıyabildiğim vücudum ıslaklığın tuhaf ağırlığıyla
sendeledi. Kapının önünde öğretmen duruşlu bir adam duruyordu. Kahverengi, ela ve yeşil arasında
henüz keşfedilmemiş bir renkteydi gözleri.

-Merhaba.
Yüzündeki gülümseme yerçekimi kuvvetine yenik düştü ve benim yarattığım zindan karası

boşluğa çekildi.

-Şey, ben Vefa Grubu’ndan… Sizinle koliler… Dağıtırız diye… Yani, sanırım uygunsuz bir
zamanda.. Olmadı ben muhtardan… Arkadaşım hastalandı…

Cümlelerin hiçbirini tamamlayamadı. Elindeki dosyayı, hayvanat bahçesinde yeni
görevlendirilmiş bir baytarın yemeği uzatışı gibi uzattı. Ve ceylan gibi geriye birkaç adım attı. İntihar
eden birini idare etmeye çalışan polis memuru gibi başını temkinli biçimde sallıyordu giderken.
Arabaya bindiğinde öksürdüğünü işittim. Asırlardır havalanmayan evimden yüzüne çarpan koku
zavallıyı sersemletmişti belli ki. Elimde dosyayla kapı boşluğunda “sırılsıklam” durmayı sürdürdüm.
Çok sonra elimdeki dosyaya bakıp durumu anladım. Şehir ve ilçe merkezlerinde öğretmenlerin
güdümünde “Vefa Grupları” kurulmuştu ve pandemi sürecinde ihtiyaç sahibi ailelere ihtiyaçlarını
ulaştırıyorlardı. Tamamlanmayan cümlelerden anladığım kadarıyla meslektaşımın yol arkadaşı
hastalanmıştı ve benim ona yardım etmem gerekiyordu. Tümör krizimin ortasında canımı sıktı bu
durum. Hazırlanıp çıktım. Aylar sonra evimden birkaç adım atmıştım. Cama vurdum.

-A merhaba.

Selamlaşmayı seven biri olduğunu düşündüm. Günlerdir süren tümör krizimi görmezden
gelerek selamına karşılık verip yanındaki koltuğa geçtim. Beni tuhaf bulduğuna yemin edebilirdim.
Saçlarım hala ıslaktı. Karnımın gurultusunu duymuş olacak ki camın önündeki saklama kabını elime
verdi.

14