Page 15 - GencNazar

-Annem yaptı, tadına bakmaz mısınız?

Kabı açtım. Kurabiyeler bana göz kırpıyordu. Senelerdir kraker, ekmek ve su ile beslediğim
zavallı midem boğazımdan çıkıp kaba sarılacak gibiydi. Tüm kışı beklemiş bir vahşi hayvandan ayırt
edilmez bir açlıkla kurabiyenin hepsini ağzıma koydum. Dişlerim çürümüştü. Ağzımın içinde yalandan
sancıdılar. Bilmediğim bütün masalları, sevmediğim bütün filmleri, elini öpmediğim akrabaları,
çıkmadığım teneffüsleri, kaçırdığım bütün sonbaharları, gitmediğim bütün arkadaş toplantılarının
tadını aldım. Kurabiye yedikçe dilim çözüldü. Köyü, öğrencilerimi anlattım. Adresleri tarif ettim.
Tümörümü unuttum. Cebinden çıkardığı paketten bir maske çıkarıp takmamı istedi, yaptım.

Gittiğimiz evlerde insanların gözlerindeki ışığa şahit oldum. Muhtaçlığı bir nebze olsun giderilen
insanların yüzündeki doyumu gördüm. Gittiğimiz her kapıda genlerim yetişti imdadıma ve tümörü
biraz daha unuttum. Paslı dillerden tertemiz dualarla ayrıldık. Karnımdaki sancı beni özgür bırakmıştı.

Birkaç saat sonra işimiz bittiğinde tümörden eser yoktu sanki. Eve geldiğimde uzun zaman sonra
oturup kendime yemek yaptım. Beni hasta eden şeyin tümör değil de işe yaramazlık hissi olduğunu
düşündüm. Kendi kendime gülümsedim. Ertesi gün ilacımı almak için ilçe merkezine gidince iyiliğin

insan hayatını yola koyan gücünü bir kez daha kendime hatırlattım.

Yaşayacaktık. Pandemiyle. Tümörle. Ama en çok birbirimizle. Ağzımda kelimeleri ciğerime
geri yollayan maskeler olsa da gözlerimle karanlık hayatları aydınlatmayı öğrenmiştim. Eczaneden
çıkınca kaymakamlığa gidip Vefa Destek Hattı için gönüllü olduğumu söyledim.

15