Page 13 - GencNazar

Songül USLU

KARANLIĞIN IŞIĞI

O leş korku bağırsaklarımın arasına sinsice sızdı yine. En keşfetmesi zor yerinde vücudumun;
organlarımı karşısına almış küfürler savuruyor. Oysa korkulan şey çoktan gerçekleşmiş. Öyle tuhaf
bir facia, yankısı kendinden beter can yakan. Odama sığınıp –hatta yatağıma- dünyalık ne varsa
unutmalıyım şimdi. Çabuk biten bir batarya gibi düşünün beynimi. Tümörüm beni bambaşka biri
yapıyor. Başkalarının hikâyesiyle kitaplar ve birilerinin sıfatıyla filmler. Aman, daha fazlası değil!
Genlerimin en işe yarar lütfu, unutkanlığımı beklemeliyim uslu uslu. Bu denli çaresiz, dizlerimin üstüne
dahi çökemeden için için inlemeliyim. Ve altın kural, dermanımın acizliğini görmezden gelmeliyim.
Yanlış tanımayın ben cesaretsiz biri değilim.

Bundan birkaç ay evvel kızını okula göndermemek için okula saldıran babanın karşısında
dimdik durdum. Cesurdum. Şiddetin ana diline kendi anadilimle karşı koydum ve kazanan oldum.
Ağaçtan düşünce iki ayağı birden kırılan öğrencimi “bir çıkıkçıya götürelim, iyileşir” sözüne emanet
etmeyip kucağımda ilçeye taşıdığımda da cesurdum. Gece kaldığım lojmandan bozma evime
savrulan küfürlere gülüp geçerken de cesurdum. Cehalete karşı cehtim en büyük cesaretimdi. En
büyük korkaklığım ise tümörüme karşı olan acizliğim sanırım. Şimdi olduğu gibi leş korkum oturuyor

ciğerime. İçim dışıma taşmak üzere. Uyumak istiyorum. Ama iç organlarım bağımsızlığını kazanmaya
epey hevesli olmalı ki midem ilk isyan ateşini yakıyor. Ciğerim, böbreğim, dalağım hepsi birleşiyor
beni kıvrandırıyor. Kalbim-biricik generalim-iç savaşımı durduramıyor korkaklığından. Günlerdir
ilacım yok, şehre inip alamıyorum. Kendimce savaş veriyorum.

13