Page 18 - GencNazar

eşliğinde sohbet etmek, işe korkusuzca gitmek. Demek ki yaşamayı kıymetli kılan şeyler aslında bu
kadar basitmiş de biz hayatı fazla doldurmaya çalışmışız.

Salgının ilk günlerinde pek anlayamadık toplum olarak işin ciddiyetini. Herkeste bana
bir şey olmaz cesareti peyda oldu. Teşbihte hata olmaz derler ateşin yakmadığı Hz. İbrahim gibi
hissetmeye başladık kendimizi galiba biraz. Bunun böyle olmadığını gün gün açıklanan tablolar
bize gösterdi. Ve sonuç olarak ölüm korkusunun ateşi gün geçtikçe içimizi kaplamaya başladı.
Herkes bu ateşi biraz hafifletebilmek adına evinden dışarı çıkmamaya çalıştı. İnsanların evde
kalacağı günler için stok yaptığı haberlerini izledik tüm dünyada ve tabii ki ülkemizde. Herkesin
böyle stok yapması, ben de bambaşka bir kapı açılmasını sağladı. Ateşten kaçıyoruz bize değmesin,
sevdiklerimize zarar vermesin diye.“Yanmak var, yanmak var. Odun yanınca kül, insan yanınca kul
olurmuş.” diyen Mevlana’nın sözleri çınladı kulaklarımda. Madem dışarı çıkamıyorum; o zaman
kendi özüme gireyim, dedim. Hiç dinlemediğim gönül sesime, dualarıma, niyetlerime bir bakayım.
İhmal ettiğim ibadetlerimin gönlünü alayım. Hepimiz çaresizce bu hastalıktan kaçacak yer arıyoruz.
Neden? Ölmekten korkuyoruz. Hâlbuki ölüm bize şah damarımızdan daha yakın değil mi her vakit?
İlla virüsle gelecek değil ya. Anladım ki stokların en güzeli ahiret için yapılan olmalıymış. Biz ateşten
korkup kaçanlardan değil, yandıkça kul olanlardan olmalıymışız. Allah’ın bize verdiği tek bir nefesin

bile şükrünü ömrümüzce bitirememeliymişiz. Hz. Ali’ye sormuşlar: “Başımıza gelen sıkıntılar, imtihan
mı yoksa ceza mı?”İlmin kapısı cevap vermiş: “Eğer bizi Allah’a yaklaştırıyorsa imtihandır. Allah’tan
uzaklaştırıyorsa cezadır.”demiş. Bunun üzerine ben Allah’a sığınmaya; dünyaya, ülkeme, sevdiklerime
dua ederek günlerimi geçirmeye özen gösterdim. Vardır her şerde bir hayır diyerek tefekküre ve
Âlemlerin Rabbi’ne sığınmaktan başka çare bulamadım.

18