Page 12 - GencNazar

yerin altına hükümdarlık mı kurdun da yeryüzüne gelmeyi unuttun?

Kafamdaki düşünceler yüreğime kabul buyuruyor. İçime sığışmayan sen aslında
çoktan gitmişsin, yüreğim yeni kabul ediyor. Sokaklardan beslenen ruhunu, beyaz önlüğünle
tutunduğun insan iyileştirme umudunu yine sokaklar -sokaklarda kalmakta ısrar edenler- yedi.
Minicik bir virüs şu an hiçbir yere sığışmayan seni aldı. Yokluğunda evden -en çok bu ara ev
olan evden- hiç çıkmıyorum. Sana büyük mezarlık ziyaretleri yapıyorum her gece balkonda.
Ellerimde büyüyen yağmur lekelerini sana doğru yolluyorum. İçimden uğurlamayacağım seni.
Çünkü biliyorum ki sen -içimdeki sen- kalacaksın hep benimle.

Yarın sabah erkenden oturup öğretmen kalan yanlarımla çocuklarıma ders anlatacağım.
Uzaklardan dokunacağım çocuklarımın kalbine. Yaşamanın, birilerinin yaşamına katkı
sağlamanın güzelliğinden dem vuracağım. Ve belki ilk kez onların yüzünü görmeden gülüşünü
içimde hissedeceğim.

O an sanki birden her şey gözüme olması gerektiğinden daha küçük gözükmeye
başlayacak. Sokaklarını bilmediğim şehirler, altında kaldığım evler, üzerime doğru süren
arabalar, sürekli konuşan insanlar, solup canımı sıkan menekşeler, uzayıp giden pandemi...
Hepsi masanın üstüne dökülen tuz taneleri gibi olacak, hepsini elimin tersiyle yok edeceğim.
Evet, bunu yapacağım.

Ben yarın öğretmen olacağım, belki ilk kez.

12