Page 51 - GencNazar
P. 51
Sonuç olarak düştük dünyaya. Cennetten düşer
gibi. Adem gibi. Bir sürgün yeri belki, şairin
dediği gibi. Dokunduk düştüğümüz yere, toprak
soğuktu, beden aciz, akıl güçsüz. Doğduk ve
başladık tanımadığımız bir âlemde bir başımıza
bu hikayeye. Çok uzun süre kabul etmedik
yürümeyi. Geldiğimiz yere geri dönmeyi umut
ettik. Bu dünyada uğruna ayağa kalkacağımız bir
şey göremedik. Dünya dönüyordu ve geldiğimiz
yolu kaybettik. Buradaydık ve buradan ancak
yaşayarak geçebilecektik. Yaşamın ilk emaresini
düşündük; ayağa kalkmak. Çabaladık, emekledik
sendeledik ve başardık. Ayakta ve hayattaydık
artık. Öğrendik konuşulan dili, onlar gibi
konuşmayı. Bu dili öğrendikçe bildiğimiz dili
unutuyorduk. Zaman geçtikçe buraya alışıyor,
öğrendiğimiz her yeni kuralla taşıdığımız kadim
hikmetin izlerini siliyorduk. Bir zaman sonra her
gün bir binaya gitmeye başladık. Uykulardan
kalkıp, sırtımıza yükler yüklenip. İçinde bizim
gibi çocuklar oluyordu. Hepimiz birbirimizden
farklıydık. Birimiz siyahı çok severdi birimiz yeşili.
Birimiz uçmak isterdi, birimiz dalmak. Birimiz
Tanrıyı severdi birimiz onu merak ederdi. O
binada hepimizi tanıyan biri vardı. Çok büyük,
her şeye gücü yeten, tüm kuralları koyan ve
51
