Page 49 - GencNazar

Bir de babasının kızına her zaman vermiş olduğu güzel ve hayatı boyunca unutmayacağı öğütleri
vardı. Yine bir hafta sonu, sabahın erken saatlerinde göç eden kuşları çekmek üzere, şehirden
uzaklaştılar. Yaklaşık yarım saat ilerledikten sonra arabayı yolun kenarına park ettiler. Epey bekledikten
sonra nihayet güneşin doğuşuyla birlikte kuşlar gidecekleri yöne doğru sürüler halinde uçmaya

başlamışlardı. Hayranlıkla uçan kuşları seyrediyorlardı. Birden kız, babasına döndü. “Neden biz de
kuşlar gibi göç etmiyoruz babacığım?” diye sordu. Babası şu cevabı verdi, “Bizlerde göç ediyoruz
sevgili kızım. Bazen sevdiklerimizden önce, bazen ise onlardan çok sonra...”

O gün babasının ne demek istediğini anlamasa da yıllar sonra bu kısa cevabın ne kadar değerli

olduğunu anlayacaktı. On altı yaşına girdiğinde, onun için zor günler başlıyordu. Babası glokom
denilen bir göz hastalığına yakalandı. Sol gözü çoktan bu hastalığın tesiriyle görme yetisini kaybetmişti.
Hastalığın sağ gözüne yayılmaması için ağır bir tedavi süreci başladı. Hiçbir zaman sevmedi on altı
yaşını. Alışkın değildi babasını hastanede görmeye. Sağ gözünü kurtarma adına yapılan tedavi için

doktorlar giderek umudunu kaybediyorlardı. Eğer erken teşhis konulmuş olsaydı her şey daha farklı
olabilirdi. Hayata kırılmıştı o dönem. Babası için durum daha farklıydı. O her şeye rağmen hayattan
umutla sözediyordu kızına. Babalar her zaman güçlü durup çocukları için en iyisini yapmalıydılar. O
da bunu yapıyordu.

Aradan beş yıl geçmişti. Üniversite mezunu olarak tekrar evine dönmüştü. Bu zaman zarfında
babasının görme yetisini kaybetmesine hem annesi hem de kendisi az da olsa alışmışlardı. Ama yine
de hayata her zaman kırgın ve küskün olacaktı... Annesi ve babası daha önce olduğu gibi her zaman
yanında oldular. Tıpkı babası gibi fotoğraf çekiyordu artık. Ama bir türlü hayal ettiği o mutluluğu

yakalayamadı. Bir akşam elinde bir fotoğraf makinası, babasının yanındaki koltuğa oturdu. “Biliyor
musun ben galiba senin gibi iyi bir fotoğrafçı olamayacağım. Oysa ben senin gibi güzel ve anlamlı
fotoğraflar çekmeyi hayal etmiştim. Ama öyle olmadı. Hatta fotoğraf makinası ile aramda bir
soğukluk var. Sence bunun nedeni ne babacığım?” diye sordu. Babası ona, “İnsanlar günümüzde her

şeyi gördüklerini sanırlar. Oysa hiçbir şey göründüğü gibi değil. Unutma sevgili kızım. Asıl görmek
yüreğinde hissetmektir. İlla da bir şey veya kişi karşında olmak önemli değil. Onları yüreğinde
hissetmek de görmeye dahildir. Bak bana, ben anneni ve seni yüreğimde hissediyorum!”

Bu sözler onun için altın değerindeydi. Yıllar geçti, kalbine küpe yaptığı bu sözleri hiçbir zaman

unutmadı. Şimdi neredeyse kırkına dayanmış olan yaşına inat her gece balkonda oturup olmayan
yıldızları seyrediyor. Hem de her gece, büyük bir özlemle...

49